Annapurna Basecamp; I Made It!!!
Door: Annemiek
Blijf op de hoogte en volg Annemiek
06 Maart 2011 | Nepal, Pokhara
Ik heb het gehaald, joehoe:D
Ik ben weer terug in het warme Pokhara na een geweldige tocht van 10 dagen in de bergen. Het was super, mooi, geweldig, zwaar, soms ook even verschrikkelijk maar vooral erg bijzonder.
"s ochtends werden we opgehaald door onze gids Rashem. Een jonge gast van 26 die al 10 jaar trekkings loopt. Onze porter stapte halverwege de busreis ook in, Ramesh. Een heel iel ventje die ongeveer 50 kilo woog. Wij hadden 2 backpacks aangezien slaapzakken en jassen veel ruimte in beslag nemen. Hij bond ze aan elkaar vast en hup op z'n rug. De eerste paar dagen had ik daar ontzettend veel moeite mee. Ik voelde me zo lullig dat ik hem dat liet dragen, maarja het zelf doen was ook niet echt een optie. Mijn eigen rugtas woog aardig wat met 3 liter water, zonnebrand,vest etc. Later zagen we veel porter met nog zwaardere bagage lopen dus toen had ik er wat meer vrede mee.
Tijdens de lunch las ik op mijn kaart dat er zometeen een stuk van 3280 stenen traptreden aan zou komen. Aangezien trappen echt het meest verschrikkelijkst is om te lopen had ik er al veel zin in;) Na de lunch idd veel trappen en uiteindelijk bij een brug. Dus ik tegen de gids " nou die traptreden zitten er iig op" Waarop de gids antwoordde: " Oh die 3280?? Die beginnen pas hier" Oh mijn god, en ik dacht dat we al klaar waren haha. Nouja klimmen dan maar. Ik moet zeggen, t was nog redelijk te doen maar na een paar uur klimmen ben je aardig kapot dus ik was blij dat we er waren. Onze gids regelde alles qua lunch en slapen dus zodra we aankwamen op onze eindbestemming van die dag wees hijons de kmer en konden we ons diner bestellen, ideaal! Ook hadden we vaak een douche, gewoon een echte! Dus ik genoot na al 5 weken me met een emmer gewassen te hebben, met volle teugen:D
We dronken gewoon water wat we zuiverde met tabletjes of druppels. Daardoor smaakte het enorm naar chloor maar na een paar dagen was ik daar wel aan gewend. De guesthouses zagen er prima uit. De een wat luxer dan de ander maar de meeste hadden in de Dininghall een heather staan waardoor we even konden opwarmen, want het werd hoe hoger hoe kouder.
Op dag 2 ging het namelijk al vrij snel hagelen. Ik liep heerlijk in mijn hempje en korte broek want we moesten veel stijgen dus ik had t warm. Maar de hagel ging over in sneeuw en na de lunch was alles wit.We zouden de volgende ochtend naar Poonhill gaan voor de zonsopgang. Dus om half 6 uit bed(zonder ontbijt) weer een uurtje traplopen om te genieten van een super mooi uitzicht. Maar koud dat t was! We zaten dan ook op 3 km hoogte. Hier waren best veel andere trekkers.Op veel stukken was t erg rustig. We liepen soms uren zonder iemand tegen te komen of sliepen soms met z'n 3en in het guesthouse. T nadeel dat t bij Poonhill zo druk was, was dat alle sneeuw platgestampt werd en we nog naar beneden moesten over een ijsbaan. De trappen zijn namelijk niet echt rechte trappen maar meer stenen boven elkaar en dan ineens weer een helling. Lenneke en Margareth vielen dus ook regelmatig:D Ik kreeg t voor elkaar om de hele helling niet te vallen en toen iki eindelijk beneden op een recht stuk was ging ik keihard onderuit, haha sukkel dat ik ben;) De gids vond het natuurlijk ook hillarisch en lachte ' Anna' (Annemiek blijft moeilijk) dan ook hard uit.
Die dag nog veel in de sneeuw gelopen. Onderweg kwamen we veel dieren tegen. Ezels worden gebruikt om spullen te vervoeren maar ook moesten we regelmaig stoppen voor buffels, koeien, geiten en we hebben een aap gezien. Ook de Yak ontbrak niet. Helaas was de Yak niet zo gecharmeerd van ons dus kwam rende heel hard achter ons aan. Ik heb t niet zo op beesten met grote hoorns dus heb gerend voor mijn leven. Ook de porter met zijn grote tas maakte dat hij weg kwam, wat dan wel weer een grappig gezicht was:D
Die dag gingen we aan t eind weer veel dalen waardoor t warmer werd en de sneeuw verdween.
Dag 3 werd ik helaas ziek. Ik kreeg hoge koorts, had ondragelijke buikpijn, kon me amper bewegen en eten ging al helemaal niet. De gids kwam met een natuurlijk medicijn aanzetten wat rook naar rotte eieren, helaas smaakte het daarook naar. Dat kreeg ik dus niet verder dan de helft op. De dagen daarna ben ik ziek gebleven. Ik sliep amper door de buikpijn en eten kon ik niet. Maar opgeven was geen optie dus hup gewoon je ene voet voor de andere voet zetten en lopen. Doordat ik amper energie had gaf de gids me soms een hand om te voorkomen dat ik niet in het ravijn viel en zo kon hij me meteen af en toe de berg op trekken. Elke dag was ik weer verbaasd dat ik weer heel water meters geklommen had. Op sommige dagen wisselden dalen en stijgen elkaar af waardoor de eindhoogte hetzelfde was en op sommige dagen stegen we uiteindelijk meer dan een km. We liepen soms midden in t bos, soms langs een hoge afgrond, soms op trappen, soms gewoon verticaal omhoog en om de rivier over te steken moesten we soms kruipen over een boomstam! Die afwisseling maakte t erg leuk.
Op dag 6 werd ik nog zieker. Ik kreeg Diaree en had al dagen bijna niet geslapen en niet gegeten. Maar dit was de dag dat we naar ABC zouden gaan. Dus hup diarreeremmer er in en toch maar aan de ORS. Helaas kotste ik die er meteen weer uit. Nouja, dan maar zonder ORS. En wonder boven wonder ging t eigenlijk best aardig. De omgeving was dan ook prachtig. De dagen er voor veelin de bossen of in valleien gelopen maar nu liepen we tussen de hoge bergen. Er lag veel sneeuw mar t was nog erg warm waardoor ik gewoon in mijn tshirt kon lopen. Het was daar zo bijzonder mooi, niet te omschrijven. Je voelt je heeel klein tussen die reusachtige bergen en om je geen is alleen maar sneeuw. Rond lunchtijd begon het helaas te sneeuwen waardoor het mooie uiticht verdween. Het werd dan ook ineens ijskoud dus heb me helemaal ingepakt met thermo kleding, vest, jas, muts, handschoenen en natuurlijk mijn wandelstokken want door de gladheid hielden die mij aardig overeind:D De lucht werd steeds ijler waardoor ademen zeer deed en moeilijk ging. We moesten nog 2 uur stijgen om bij ABC te komen. Langzaam aan liepen we omhoog. Het was koud maar dat maakte me niets meer uit. Het feit dat we er bijna waren gaf iedereen genoeg motivatie om door te lopen. En de laatste 10 meter heb ik uiteindelijk gerend en toen heel hard gejuicht dat we er waren!! 4130 meter hoog:D
De trekkerslodge was erg gezellig. het was niet heel druk maar er hing een relaxte sfeer. We zagen mensen die we eerder ook tegen waren gekomen en we trakteerden onszelf op warme chocomel(die er bij mij helaas niet in wilde, maar toch, die ene slok was heerlijk!;) )
Onze slaapkamer was enorm koud. Alles was bevroren en de kamer was niet meer dan houten schotten met een golfplaten dak. Ik heb die nacht dan ook met mijn muts op geslapen:D
De volgende dag sneeuwde het nog steeds. We zijn dus niet meteen vertrokken. Zodra de zon kwam zijn we heerlijk in de sneeuw gaan spelen. Van sneeuwballen gevechten tot aan sleeen op een zeil:D De sneeuw kwam tot aan mijn middel dus lopen was eigenlijk niet te doen, maar wel erg grappig. Na de lunch toch maar vertrokken. Het sneeuwde ondertussen weer dus het lopen was zwaar. Onze gids vertelde dat er lawine gevaar was dus dat we ten alle tijde bij elkaar moesten blijven en vooral heel hard door moesten lopen. Nou uhh oke! Dus al glijden, skieen, glbberend en rennend de berg weer naar beneden. Dalen vind ik echt een stuk leuker dus het tempo zat er goed in. We vielen om de beurt zo afen toewaardoor we eerst weer even 5 minuten heel hard moesten lachen voordat we verder konden lopen. Net voor het donker werd zijn we gestopt met lopen en gaan overnachten.
Op dag 8 zouden we naar de hotsprings gaan. Warm water bronnen aan de rand van een rivier. Na al 8 dagen gelopen te hebben voel je soms spieren in je lijf waarvan je niet wist dat je ze had. het warme water voelde dan ook als hemel op aarde! Dat was echt geweldig. Ik liep ook al dagen in dezelfde kleren(jaja, zelf mijn onderbroek had ik soms 3 dagen aan (A) ), had al dagen niet geduocht dus ik heb uren schoon liggen weken in het water. Natuurlijk had iemand me uitgedaagd om ook de koude rivier in te duiken dus ook het ijswater mocht ik ervaren;)
De laatste 2 dagen stond vooral in het teken van " ik wil niet terugnaar Pokhara, ik wil hier blijven!" Maar goed dat ging niet dus liepen we verder. Ik was ondertussen enorm afgevallen dus mijn broek zakte op mijn knieen. Bij gebrek aan een riem heb ik mijn tas erdoor geregen waardoor mijn broek aan mijn tas bleef hangen. Dit tot grote hillariteit van de gids:D
Uiteindelijk na 10 dagen weer in de bewoonde wereld. Ik ben trots op mezelf dat ik het gehaald heb, zelfs zonder te eten en met erge buikpijn. Ik heb echt momenten afgezien maar meestal enorm genoten. Blaren heb ik niet en gek genoeg vanaf dag 10 ook geen spierpijn meer. De 'vakantie' is nu voorbij en morgen ga ik weer gewoon aan t werk!
Namaste!
Ik ben weer terug in het warme Pokhara na een geweldige tocht van 10 dagen in de bergen. Het was super, mooi, geweldig, zwaar, soms ook even verschrikkelijk maar vooral erg bijzonder.
"s ochtends werden we opgehaald door onze gids Rashem. Een jonge gast van 26 die al 10 jaar trekkings loopt. Onze porter stapte halverwege de busreis ook in, Ramesh. Een heel iel ventje die ongeveer 50 kilo woog. Wij hadden 2 backpacks aangezien slaapzakken en jassen veel ruimte in beslag nemen. Hij bond ze aan elkaar vast en hup op z'n rug. De eerste paar dagen had ik daar ontzettend veel moeite mee. Ik voelde me zo lullig dat ik hem dat liet dragen, maarja het zelf doen was ook niet echt een optie. Mijn eigen rugtas woog aardig wat met 3 liter water, zonnebrand,vest etc. Later zagen we veel porter met nog zwaardere bagage lopen dus toen had ik er wat meer vrede mee.
Tijdens de lunch las ik op mijn kaart dat er zometeen een stuk van 3280 stenen traptreden aan zou komen. Aangezien trappen echt het meest verschrikkelijkst is om te lopen had ik er al veel zin in;) Na de lunch idd veel trappen en uiteindelijk bij een brug. Dus ik tegen de gids " nou die traptreden zitten er iig op" Waarop de gids antwoordde: " Oh die 3280?? Die beginnen pas hier" Oh mijn god, en ik dacht dat we al klaar waren haha. Nouja klimmen dan maar. Ik moet zeggen, t was nog redelijk te doen maar na een paar uur klimmen ben je aardig kapot dus ik was blij dat we er waren. Onze gids regelde alles qua lunch en slapen dus zodra we aankwamen op onze eindbestemming van die dag wees hijons de kmer en konden we ons diner bestellen, ideaal! Ook hadden we vaak een douche, gewoon een echte! Dus ik genoot na al 5 weken me met een emmer gewassen te hebben, met volle teugen:D
We dronken gewoon water wat we zuiverde met tabletjes of druppels. Daardoor smaakte het enorm naar chloor maar na een paar dagen was ik daar wel aan gewend. De guesthouses zagen er prima uit. De een wat luxer dan de ander maar de meeste hadden in de Dininghall een heather staan waardoor we even konden opwarmen, want het werd hoe hoger hoe kouder.
Op dag 2 ging het namelijk al vrij snel hagelen. Ik liep heerlijk in mijn hempje en korte broek want we moesten veel stijgen dus ik had t warm. Maar de hagel ging over in sneeuw en na de lunch was alles wit.We zouden de volgende ochtend naar Poonhill gaan voor de zonsopgang. Dus om half 6 uit bed(zonder ontbijt) weer een uurtje traplopen om te genieten van een super mooi uitzicht. Maar koud dat t was! We zaten dan ook op 3 km hoogte. Hier waren best veel andere trekkers.Op veel stukken was t erg rustig. We liepen soms uren zonder iemand tegen te komen of sliepen soms met z'n 3en in het guesthouse. T nadeel dat t bij Poonhill zo druk was, was dat alle sneeuw platgestampt werd en we nog naar beneden moesten over een ijsbaan. De trappen zijn namelijk niet echt rechte trappen maar meer stenen boven elkaar en dan ineens weer een helling. Lenneke en Margareth vielen dus ook regelmatig:D Ik kreeg t voor elkaar om de hele helling niet te vallen en toen iki eindelijk beneden op een recht stuk was ging ik keihard onderuit, haha sukkel dat ik ben;) De gids vond het natuurlijk ook hillarisch en lachte ' Anna' (Annemiek blijft moeilijk) dan ook hard uit.
Die dag nog veel in de sneeuw gelopen. Onderweg kwamen we veel dieren tegen. Ezels worden gebruikt om spullen te vervoeren maar ook moesten we regelmaig stoppen voor buffels, koeien, geiten en we hebben een aap gezien. Ook de Yak ontbrak niet. Helaas was de Yak niet zo gecharmeerd van ons dus kwam rende heel hard achter ons aan. Ik heb t niet zo op beesten met grote hoorns dus heb gerend voor mijn leven. Ook de porter met zijn grote tas maakte dat hij weg kwam, wat dan wel weer een grappig gezicht was:D
Die dag gingen we aan t eind weer veel dalen waardoor t warmer werd en de sneeuw verdween.
Dag 3 werd ik helaas ziek. Ik kreeg hoge koorts, had ondragelijke buikpijn, kon me amper bewegen en eten ging al helemaal niet. De gids kwam met een natuurlijk medicijn aanzetten wat rook naar rotte eieren, helaas smaakte het daarook naar. Dat kreeg ik dus niet verder dan de helft op. De dagen daarna ben ik ziek gebleven. Ik sliep amper door de buikpijn en eten kon ik niet. Maar opgeven was geen optie dus hup gewoon je ene voet voor de andere voet zetten en lopen. Doordat ik amper energie had gaf de gids me soms een hand om te voorkomen dat ik niet in het ravijn viel en zo kon hij me meteen af en toe de berg op trekken. Elke dag was ik weer verbaasd dat ik weer heel water meters geklommen had. Op sommige dagen wisselden dalen en stijgen elkaar af waardoor de eindhoogte hetzelfde was en op sommige dagen stegen we uiteindelijk meer dan een km. We liepen soms midden in t bos, soms langs een hoge afgrond, soms op trappen, soms gewoon verticaal omhoog en om de rivier over te steken moesten we soms kruipen over een boomstam! Die afwisseling maakte t erg leuk.
Op dag 6 werd ik nog zieker. Ik kreeg Diaree en had al dagen bijna niet geslapen en niet gegeten. Maar dit was de dag dat we naar ABC zouden gaan. Dus hup diarreeremmer er in en toch maar aan de ORS. Helaas kotste ik die er meteen weer uit. Nouja, dan maar zonder ORS. En wonder boven wonder ging t eigenlijk best aardig. De omgeving was dan ook prachtig. De dagen er voor veelin de bossen of in valleien gelopen maar nu liepen we tussen de hoge bergen. Er lag veel sneeuw mar t was nog erg warm waardoor ik gewoon in mijn tshirt kon lopen. Het was daar zo bijzonder mooi, niet te omschrijven. Je voelt je heeel klein tussen die reusachtige bergen en om je geen is alleen maar sneeuw. Rond lunchtijd begon het helaas te sneeuwen waardoor het mooie uiticht verdween. Het werd dan ook ineens ijskoud dus heb me helemaal ingepakt met thermo kleding, vest, jas, muts, handschoenen en natuurlijk mijn wandelstokken want door de gladheid hielden die mij aardig overeind:D De lucht werd steeds ijler waardoor ademen zeer deed en moeilijk ging. We moesten nog 2 uur stijgen om bij ABC te komen. Langzaam aan liepen we omhoog. Het was koud maar dat maakte me niets meer uit. Het feit dat we er bijna waren gaf iedereen genoeg motivatie om door te lopen. En de laatste 10 meter heb ik uiteindelijk gerend en toen heel hard gejuicht dat we er waren!! 4130 meter hoog:D
De trekkerslodge was erg gezellig. het was niet heel druk maar er hing een relaxte sfeer. We zagen mensen die we eerder ook tegen waren gekomen en we trakteerden onszelf op warme chocomel(die er bij mij helaas niet in wilde, maar toch, die ene slok was heerlijk!;) )
Onze slaapkamer was enorm koud. Alles was bevroren en de kamer was niet meer dan houten schotten met een golfplaten dak. Ik heb die nacht dan ook met mijn muts op geslapen:D
De volgende dag sneeuwde het nog steeds. We zijn dus niet meteen vertrokken. Zodra de zon kwam zijn we heerlijk in de sneeuw gaan spelen. Van sneeuwballen gevechten tot aan sleeen op een zeil:D De sneeuw kwam tot aan mijn middel dus lopen was eigenlijk niet te doen, maar wel erg grappig. Na de lunch toch maar vertrokken. Het sneeuwde ondertussen weer dus het lopen was zwaar. Onze gids vertelde dat er lawine gevaar was dus dat we ten alle tijde bij elkaar moesten blijven en vooral heel hard door moesten lopen. Nou uhh oke! Dus al glijden, skieen, glbberend en rennend de berg weer naar beneden. Dalen vind ik echt een stuk leuker dus het tempo zat er goed in. We vielen om de beurt zo afen toewaardoor we eerst weer even 5 minuten heel hard moesten lachen voordat we verder konden lopen. Net voor het donker werd zijn we gestopt met lopen en gaan overnachten.
Op dag 8 zouden we naar de hotsprings gaan. Warm water bronnen aan de rand van een rivier. Na al 8 dagen gelopen te hebben voel je soms spieren in je lijf waarvan je niet wist dat je ze had. het warme water voelde dan ook als hemel op aarde! Dat was echt geweldig. Ik liep ook al dagen in dezelfde kleren(jaja, zelf mijn onderbroek had ik soms 3 dagen aan (A) ), had al dagen niet geduocht dus ik heb uren schoon liggen weken in het water. Natuurlijk had iemand me uitgedaagd om ook de koude rivier in te duiken dus ook het ijswater mocht ik ervaren;)
De laatste 2 dagen stond vooral in het teken van " ik wil niet terugnaar Pokhara, ik wil hier blijven!" Maar goed dat ging niet dus liepen we verder. Ik was ondertussen enorm afgevallen dus mijn broek zakte op mijn knieen. Bij gebrek aan een riem heb ik mijn tas erdoor geregen waardoor mijn broek aan mijn tas bleef hangen. Dit tot grote hillariteit van de gids:D
Uiteindelijk na 10 dagen weer in de bewoonde wereld. Ik ben trots op mezelf dat ik het gehaald heb, zelfs zonder te eten en met erge buikpijn. Ik heb echt momenten afgezien maar meestal enorm genoten. Blaren heb ik niet en gek genoeg vanaf dag 10 ook geen spierpijn meer. De 'vakantie' is nu voorbij en morgen ga ik weer gewoon aan t werk!
Namaste!
-
06 Maart 2011 - 08:15
Jeannet:
Jeetje Annemiek, Wat knap van je dat het het gehaald hebt!!! En vooral omdat je zo ziek was!!! Ik zou het je echt niet nadoen.
Rust nu maar lekker uit.
xxx Jeannet -
06 Maart 2011 - 09:03
Wieke:
Annemiek! een keer goed ziek worden moest er helaas ook weer van komen, lijkt t wel he :(
ik vind t onvoorstelbaar dat je door hebt kunnen zetten. alhoewel, nee, ik had eigenlijk niet anders verwacht van je :)
superstoere actie!!! -
06 Maart 2011 - 10:46
Erica:
WOW, Annemiek, ik ben trots op je!!! Het klinkt geweldig.
En wat een mooie foto's.
Hoop dat je je snel weer beter voelt.
groetjes uit een Carnavalesk Breda. :-)
-
06 Maart 2011 - 11:10
Sarah:
He Miekske,
Wat een bijzonder verhaal weer! Gaaf hoor. Alleen jammer van dat ziek worden :(
Ben blij voor je er toch van hebt kunnen genieten. Erg mooie foto's!
xxx -
06 Maart 2011 - 11:16
Karina:
In een woord GEWELDIG!!!!!!! -
06 Maart 2011 - 19:20
Annelot:
Hee miek, super gedaan! Ben trots op je. Een hele ervaring rijker wel :)
Geniet nu weer van het werken, is vast een stuk minder vermoeiend ;)
En hopelijk voel je je weer wat beter nu.
xxx -
07 Maart 2011 - 08:29
Carmenza:
Wow wat een gaaf verhaal, ik ben trots op je! Ondanks je ziekte toch doorgegaan, moet een zware tocht voor je geweest zijn! Haha ik heb ontzettend gelachen om je verhaal! De foto's zijn stoer om te zien!!! Echt tof!
Ook ik heb ik nieuws in mijn leven ondekt: CARNAVAL! Wat een feest!!!!!!!!! Nu even werken maar straks weer verder!
DIKKE KUS! -
07 Maart 2011 - 11:46
Chantal:
Hey Miek,
Wat een verhaal weer, en wat balen dat je ziek bent geworden. Maar super stoer dat je het gedaan heb, en dat je gewoon doorgezet heb !! SUPER !!
Zo te horen heb je weer erg mooie dingen gezien en ervaren. Veel plezier nog daar !!
Ben trots op je hoor :)
Groetjes uit het krabbegat :):D
-
07 Maart 2011 - 21:15
Floor:
Heel gaaf en een held ben je!!
X -
08 Maart 2011 - 08:15
Milou:
Hey,
Leuk dat je het gehaald hebt!:-D
En geluk van de douche ;-) .
Als ik jou was zo ik erg uitrusten haha! :-)
Groetjes Milou. -
10 Maart 2011 - 13:55
Hanneke:
Hello Heldin!!
Ik ben trots op je!
Zo knap van je een tocht in de kou en sneeuw en dan ook nog eens ziek (dat overkomt jou weer he ;) ) !!
Stoere foto's!
Ik heb weer 6 dagen gecarnavalt ;)
Succes weer met werken en geniet maar weer van de warmte.
xxxjes! -
10 Maart 2011 - 14:38
Robin:
Hey Annemiek!
Wow wat een verhaal zeg! Doorzettingsvermogen ontbreekt er zeker niet haha.
Succes nu weer met werken!
Groetjes uit het Laagbos xxx -
15 Maart 2011 - 17:40
Joost :
Heey Annemiek!
geweldige ervaring, zo te lezen! Dat je ook nog ziek-zwak-missleijk was maakt 't verhaal eigenlijk alleen maar mooier (voor ons dan!). De foto's zijn super, maar ongetwijfeld een beperkte weergave van hoe mooi het daar echt is... Geniet er nog van en tot over 'n paar weekjes!!
gr. Joost
