Op z'n kop aan een elastiekje

I did it!!!:) Ja mensen, ik heb dan nu eindelijk gebungeejumped. Op mijn afscheidsfeestje was ik zo stom om het aan iedereen te vertellen waardoor ik het natuurlijk niet kon maken om als een bange schijterd niet te gaa! maar na 3 maanden zenuwachtig zijn ben ik toch van de 160 meter hoge brug gesprongen!
Gister om kwart voor 6 moesten we bij de organisatie zijn waarna we 3 uur gehobbeld hebben richting een plaatsje vlak bij de Tibetaanse grens. Het ritje van en naar het bungeejumpen was bijna nog enger dan het bungeejumpen zelf aangezien we een suicidale chauffeur hadden die de bus in elke bocht (en dat waren er nogal veel) het ravijn in wilde rijden. Van remmen had hij namelijk nog nooit gehoord. Maar goed we zijn heelhuids aangekomen. Eenmaal daar kregen we uitleg over hoe we moesten springen, dat je niet mag twijfelen maar moet gaan en dat je vooral het touw niet vast moet pakken. Oke, nouja we zien wel (ondertussen was ik zooo zenuwachtig!) Nadat we ons allemaal gewogen hadden werden we in groepen ingedeeld. en hoe verrassend, ik was groep 1. Dus als eerste die brug op onder toeziend oog van mijn reismaatje Manon, die wat later zou springen. Het ging nog eens op gewicht waardoor ik al als 3de aan de beurt was. Ik dacht," waarom doe ik dit in hemelsnaam" maar goed je moet ooit in je leven toch een x gebungeejumped hebben? Eenmaal vastgebonden aan het elastiekje gaven ze me nog even de tijd om rustig naar beneden te kijken, heel fijn:s. Een rivier raasde beneden met rotsen erin en eromheen. Geen prettig gezicht kan ik je zeggen haha. Toen alles goed vastzat moest ik op het platform gaan staan. De cameraman legde alles vast (dus ik heb bewijs!) en Manon lachte me bemoedigend toe. 1...2....3... Jump! WHAAAAAAAA!! Ik heb nog nooit zo hard gegild in mijn leven maar het gaf echt zo'n kick! Lachend en met een rood hoofd van het ondersteboven hangen zwaaide ik nog vrolijk naar de cameraman waarna ik langzaam naar beneden werd gehaald. Dat was gaaf! Helaas moest ik toen die 160 meter weer omhoog klimmen waardoor ik helemaal buiten adem maar toch nog enthousiast weer boven kwam.
Je kon ook een Swing doen. Danm spring je ook van de brug maar zit er een touw aan je buik vast en heb je een langere vrije val. En ach nu we toch bezig waren met stoer doen, waarom dat ook niet dan. Dus hup weer die brug op. Ook toen dacht ik weer... waarom moet ik nou zonodig 2 x? waarom kan ik niet gewoon net als Manon na 1x bungeejumpen stoppen en niet nog een keer de diepte springen? Maar eenmaal gesprongen wist ik weer waarom. Het voelt gewoon gaaf!
Nadat iedereen geweest was en ik heerlijk gelunchd heb zijn we weer teruggehobbeld met de bus. rond half 10 kwamen we moe maar voldaan in ons Guesthouse aan.
Ik heb voor woensdag natuurlijk ook nog dingen gedaan, maar dit wilde ik eerst met jullie delen:) Zaterdag ben ik pizza en een ijsje gaan eten met mijn gastzusje. Ze vond het zo leuk dat ze op mijn schoot in slaap viel haha. Zaterdagavond ben ik met 3 vrijwilligers uit eten geweest en heb ik heel lief afscheidscadeautjes gekregen.
Zondag stond in het teken van afscheid nemen op het weeshuis. Met alle kinderen in de minivan zijn we naar een meer gereden waar ze heerlijk hebben gespeeld. ik had chippies en drinken meegenomen en ze hebben echt genoten. Daarna terug naar het weeshuis waar ze asfcheidsliedjes voor me hebben gezongen. Onder lichte dwang ben ik voor ze gaan dansen (Nee daar zijn geen beelden van;) ). Mijn contactpersoon gaf nog een speech voor me en ik kreeg een certificaat en een Tshirt. erg leuk allemaal. Natuurlijk had ik ook cadeautjes voor de kinderen. Voor de kleinste had ik schoentjes gekocht want hij begint net te lopen. Nou de kinderen gilden het uit van enthousiasme. Maar ook hun cadeautjes vonden ze superleuk. Nog even geknuffeld met wat kindjes en toen toch maar naar huis.
Ondertussen hagelde het pingpongballen en het busje van het weeshuis blijkt niet waterdicht te zijn waardoor we aardig nat thuis kwamen. Eenmaal thuis stond mijn afscheidsmaaltijd; Daal Bhat op mij te wachten. Ik wilde graag met z'n allen eten dus met z'n allen in de slaapkamer van Rita omdat het buiten regende. Volgens mijn gastgezin huilde de hemel omdat ik ging haha.
Maandagochtend heb ik samen met Manon de bus gepakt richting Kathmandu.
Dinsdag heb ik Patan bezocht, een oude stad vlakbij kathmandu met geweldig mooie tempels. Erg mooi om te zien.
En nu is het alweer donderdag. Manon is weer richting Pokhara en ik ben heerlijk aant genieten van mijn dagje in Kathmandu. Hoewel ik me prima vermaak zo in mijn eentje ben ik wel blij dat Linda en Floor morgen komen. Is toch wel iets gezelliger:) Samen met hen ga ik Bakthapur bezoeken, naar Chitwan National Park en nog even terug naar Pokhara om nog 1x van iedereen afscheid te nemen!