Tot ziens Egypte!

Mijn Egyptische avontuur zit er alweer op. Een bijzondere tijd, in een bijzonder land. Het is een aparte cultuur waar ik me nooit helemaal thuis heb gevoeld, maar die ik ook niet had willen missen.

Ik heb veel lol gehad met mijn collega's maar vooral ook met (en om) de Egyptenaren zelf. Al snel leerde ik om nooit 'waarom' te vragen want het antwoord is steevast: "welcome to Egypt".
Na mijn avontuur in het ziekenhuis ben ik nooit meer helemaal opgeknapt. Een verkoudheid, keelontsteking, longontsteking en tyfusbacterie zorgde er uiteindelijk voor dat ik weer in het ziekenhuis mocht bivakeren. Dit keer in een andere, waar de artsen Engels spraken en er geen quasimodo-achtige types midden in de nacht vliegen kwamen vangen. De dokter hield me regelmatig gezelschap, de verplegers zorgden goed voor me en mijn collega's kwamen regelmatig op bezoek. Niets te klagen dus!
Toch wel helaas. Eind januari kwam Floor op bezoek, zodat we eindelijk eens samen konden duiken....nouja, niet dus. Ik zat vast aan het infuus dus duiken zat er helaas niet in. Na een dag of 5 ziekenhuis heb ik de dokter kunnen overtuigen mij naar huis te laten gaan zodat ik haar toch nog eventjes kon zien. Het was fijn om haar te zien, maar had er graag een onvergetelijke tijd van gemaakt. Sorry Floor, je houdt nog iets van me te goed!

Maar Egypte is meer dan dokters en ziekenhuizen, want heb in de afgelopen tijd ook enorm veel gave dingen gedaan. Als een toerist Hurghada verkend tijdens een citytour, duiken met een zeeschildpad, relaxen op een paradijselijk eiland en een nacht in de woestijn doorgebracht. Ik was uitgenodigd door een Egyptenaar om mee de woestijn in te gaan. Ach waarom niet?! Dus hup in het pikkedonker met een jeep door de woestijn crossen. Uiteindelijk geeindigd in een Bedoeïnendorp waar een schaap al boven het vuurtje hing en ik werd verwelkomd door 10 mannen in jurken en een tulband. Ietswat onwennig ging ik erbij zitten, maar al snel heerste er een ontspannen sfeer. Na een plaatselijk kopje thee heerlijk gesmuld van het schaap en me verbaast over de prachtige sterrenhemel. Niet veel later kwam er een trommel tevoorschijn en werd de stilte doorbroken door Arabisch gezang. Nadat we de maan langzaam achter de bergen zagen verdwijnen was het tijd om naar huis te gaan. Een avondje geen toerisme, maar het echte Egypte.

"Heb je al piramides gezien tante Annemiek?" kreeg ik regelmatig van mijn neefje te horen. Ik kan natuurlijk niet thuiskomen zonder verhalen over graftombes, piramides en mummies. Dus hup, op naar Caïro. Rond half 4 stond ik klaar met mijn tasje en mijn kussen om vervolgens 6 uur naar Caïro te hobbelen. Echt veel slapen zat er niet in, maar ach, we gaan naar Caïro, dus wat maakt het uit! Kriskras door het verkeer scheurden we als eerste naar het Egyptisch museum. Bizarre vondsten van 5000 jaar geleden liggen daar uitgestald, en de verhalen erachter maken het nog indrukwekkender. De gids was reuze enthousiast, waardoor wij vol verbazing naar zijn verhalen luisterden. We eindigden het met een bezoekje aan de mummie zaal, waar we werden aangestaard door creepy 'wezens' uit de tijd van de farao's. Zelfs de gezichtuitdrukkingen waren bij sommige nog duidelijk te zien, heel bizar!
Na heerlijk geluncht te hebben, met al zicht op de piramides, op naar de grote driehoekjes. Een groot waren ze! Natuurlijk wilden wij er ook in, dus dubbelgevouwen, kropen wij de gangen door, met heel wat spierpijn als een souveniertje. Maar hee, ik ben wel in de piramide geweest :)
Ook de Sfinx ontbrak niet, en na een heuze fotosessie was het weer tijd om terug te hobbelen richting Hurghada. Uitgeput, maar met een glimlach viel ik al snel in een diepe slaap.
En toen ineens was de laatste week aangebroken. Mijn vervanger kwam aan, die ik kon inwerken. De tijd vloog voorbij. Werken, werken, werken, inpakken en natuurlijk nog even van de zon genieten. Op de valreep nog een verkeersboete voor te snel rijden en een wielklem, onder het mom van 'je moet alles een keer meegemaakt hebben'.
Nu kan ik dus echt naar huis;)
Zondagavond heerlijk uit eten geweest met alle lieve mensen die ik hier heb ontmoet. Ik werd verwend met cadeautjes en heb iedereen nog even een dikke knuffel gegeven. Het is weer tijd om mijn sociale leven hier achter te laten, en dat is toch altijd een beetje gek. Ik zal mijn tijd hier niet vergeten, maar kijk er ook naar uit om mijn familie en vrienden weer te zien. Bijkletsen, knuffelen en leuke dingen doen samen, daar heb ik nu ruim de tijd voor. Ik blijf minimaal een maand in Nederland voor ik weer verder vlieg naar mijn volgende avontuur. Even uitrusten en vakantie vieren, en terugdenken aan mijn bijzondere tijd in Egypte!

Mijn koffer en backpack staan klaar en gewapend met een dikke trui en een sjaal ben ik er klaar voor om naar Nederland te gaan (het schijnt net iets kouder te zijn daar;) ).
Tot ziens Egypte, en welkom Nederland!

Liefs, Annemiek