Een blindedarm in een potje

Door: Annemiek

03 December 2012 | Egypte, Hurghada

Ik ben weer boven water! Letterlijk, want duiken zat (zit) er voorlopig niet in. Om mijn waarbenjij-verhalen zo interessant mogelijk te maken, ben ik op zoek gegaan naar een nieuw avontuur in Egypte (alles voor de kijkcijfers uhh leescijfers!)
Dus terwijl iedereen last had van de vloek van de Faraoh, bleef ik stug volhouden, dat ik echt iets anders had. Eigenwijze Annemiek werd natuurlijk niet geloofd, ik moest gewoon eens pillen gaan slikken! Hup luisteren jij! ;)
Nu probeer ik van mijn eigenwijze imago af te komen, dus een paar verschillende soorten pillen geprobeerd en toen zelfs een bezoekje aan de dokter gebracht. Krom van de pijn strompelde ik binnen, of hij er alsjeblieft voor kon zorgen dat ik weer normaal kan lopen, want ik moet nog de hele dag werken. Hup, 2 spuiten in me kont en 3 soorten pillen op zak. "Ik weet niet precies wat je hebt, maar dit zou moeten helpen." Aha... nou bedankt!

Meneer de dokter had t mis, want ´s avonds bracht mijn lieve collega mij naar het ziekenhuis. Na wat geduw in me buik, een bloedtest en nog meer geduw (au!) was de voorlopige conclusie blindedarmontsteking. "Maar we kijken het nog even aan en morgen maken we een echo, dan weten we het zeker."
"Ben je trouwens getrouwd?" Oeh, trouwen, ik heb een ring aan maar ik weet niet meer zeker of deze hand nu trouwen of verloven betekend. Ik gok maar op verloven. "Ik ben verloofd meneer de dokter." Dat opent blijkbaar alle deuren, want hij vond dat een goede reden om mij op een eigen kamer te leggen. (en ik ook!)
Al giebelend kwamen alle mannelijke en vrouwelijke verplegers om de beurt binnen. Prullenbakken moesten ineens 3 x per dag geleegd worden en de catering kwam toch wel erg vaak gedag zeggen en even melden dat ik nog steeds niet mocht eten en drinken.
Maar een van de verplegers spande toch wel de kroon. "You need an injection" Ok, prima, kan er nog wel bij. "In your ass :) " Hmm wordt al minder leuk. Nou Hup schaamte opzij, broek naar beneden en erin die spuit. "You have a beautiful body, really!" Oke, dit begint een beetje genant en ongemakkelijk te worden. "Can i make a picture?"
Uhh, wat? "NO! You can't make a picture!" Vreemde mensen, die Egyptenaren.
Na een echo bleek dat mijn lieftallige blindedarm toch ontstoken was en dat ik hem eruit zou kunnen laten halen. "Do i really need surgery?" "Only if you want to" Nou liever niet, dus zullen we het gewoon even aankijken? Ik kan de pijn wel aan nu.
"Ok" Nou dat ging makkelijk, hoppa geen operatie nodig!
Nu blijkt dat een blindedarm kan barsten en dat dat allemaal heel gevaarlijk kan zijn, en dat zoiets nooit vanzelf over gaat. Dat leek me ook niet zo'n pretje, dus uiteindelijk maar ingestemd met een operatie. Toch maar even snel mijn ouders gebeld, want he, je weet maar nooit hier in Egypte en een half uur later lag ik in mijn operatiehemd klaar om geopereerd te worden. Al bibberend vroeg ik of ze mij even wilden melden als ze me onder narcose zouden brengen (de held op sokken die ik ben;) ) Maar aan uitleg geven doen ze hier niet, dus of ik me vooral maar even rustig wilde houden. Nou dat is niet zo moeilijk onder narcose, dus voor ik het wist lag ik weer op mijn eigen kamertje met mijn lieve collega's om me heen.
Ik kreeg maar weinig mee van alles om me heen, nog suf van de narcose bleef ik vragen"Ik weet dat ik het al gevraagd heb, maar gaat het goed met me?" Ook werd er een charmante foto gemaakt van mij en mijn trofee: Mijn blindedarm in een potje! Hier kan ik me overigens (gelukkig) niets meer van herinneren. Lang leve de narcose!

Aan pijnstilling doen ze niet, dus de eerste dagen waren een hel. Ik wist niet dat zoiets zo veel pijn kan doen (en das maar goed ook, anders had ik er nooit mee ingestemd!) en ik was er van overtuigd dat ze al mijn organen uit mijn lijf hadden gerukt. Dit bleek na een paar extra's echo's en foto's niet zo te zijn, dus even doorbijten, het gaat vanzelf over. Na een dag of 3 mocht ik eindelijk weer wat drinken en niet veel later wat vloeibaar voedsel naar binnen werken.
De verpleegsters werden steeds liever en er werd goed voor me gezorgd. De dokter kwam regelmatig kijken hoe het met me ging en de muggenvanger van hamelen kwam af en toe mijn kamer inspringen om te voorkomen dat ik geen bloed meer over hield. Een beetje jammer was dat hij dit midden in de nacht deed, maar ach je kan niet alles hebben in Egypte;) Mijn blindedarm stond nog steeds als bewijs op mijn nachtkastje, want wat moet je in hemelsnaam met zoiets? Het ging er steeds viezer uit zien (en het was al zo vies!) dus uiteindelijk toch maar de prullebak in gegooid. En dan maar hopen dat ze in het ziekenhuis niet het afval doorspitten op zoek naar eten.....

Na 5 dagen mocht ik eindelijk naar huis! Met een zak vol pillen en het mobiele nummer van de dokter;) kroop ik weer in mijn eigen bedje om verder te herstellen. Alleen rusten en kleine stukjes lopen werd me uitdrukkelijk verteld. Om meer pijn te voorkomen, heb ik daar braaf naar geluisterd en volkomen nutteloos in bed gelegen. Het gaat elke dag een beetje beter. Mijn eetlust komt langzaamaan terug dus ik begin weer normale vormen te krijgen:) Ik loop weer rond en probeer weer actief te worden zodat ik zo snel mogelijk aan de slag kan!

Een operatie in Egypte stond niet op de planning en was zeker niet tof, maar gelukkig heb ik hele lieve collega's die zowel mijn werk over hebben genomen, als mij enorm gesteund hebben! Mochten ze dit lezen, dankjewel allemaal!!! Nu lachen we regelmatig over alle bizarre sitauties in het ziekenhuis (lachen doet ook geen pijn meer, dus ik lach vrolijk mee!)
Want ach, je moet overal maar de lol van in zien!

Nu is mijn leven hier niet alleen maar ziekte en pijn, ik heb ook nog leuke dingen gedaan natuurlijk! Een dagje strand, lekker uit eten en een filmavondje met collega's.
En op een vroege dinsdagmorgen (uurtje of 5) stapte ik samen met mijn collega de bus in om naar Luxor te gaan. Terug naar 5000 jaar geleden, om mezelf te verbazen over al het moois wat ze toen gemaakt hebben. Tempels, beelden, muurschilderingen en graftombes. Allemaal even bijzonder en indrukwekkend. Het geeft je een raar gevoel als je ergens loopt waar ze toen ook gelopen hebben en schilderingen hebben achter gelaten. De gids vertelde bijzondere verhalen wat het nog indrukwekkender maakte. Ik mag dan af en toe klagen dat Egypte alleen maar water en zand is, het heeft wel een hele bijzondere geschiedenis en ik ben blij dat ik ook die kant van Egypte kan zien!

Ondertussen is het al december, 6 weken zijn omgevlogen! Herfst, Sint en Piet, sneeuw en kou komen voorbij op facebook, en ik kijk er vanaf een afstandje met een glimlach naar. De gezelligheid van feestdagen zal ik zeker gaan missen, maar voorlopig zit ik hier nog prima in mijn hempje in de zon!

Liefs Annemiek

03 December 2012 - 22:16

Sarah:

Lieve Miek,

Wat kan je toch goed verhalen schrijven. Ik heb echt hard moeten lachen om dat stukje van die foto maken! En dat ook even gedeeld met mn ouders, deze moesten er ook hard om lachen!
Lieve Miek, ik wens je nog een goed herstel toe. Geniet jij nog maar lekker van het zonnetje, terwijl wij hier de ruiten krabben ;)

Liefs Sarah

04 December 2012 - 00:58

Chantal:

Hoi lieve miek,

Wat een verhaal weer, ik had het toevallig met een vriendin over je, dat jij heerlijk in het buitenland zat, en savonds belde mama op om te zeggen dat je in het ziekenhuis lag. Schrok toch wel een beetje, maar gelukkig gaat het weer een beetje beter met je.
Volgens mij heb je overal waar je bent geweest de dokter of het ziekenhuis al gezien haha. Pechvogeltje !!!
Nou ik zou zeggen knap maar snel weer helemaal op, en geniet van alle mooie, leuke en gekke dingen daar!

Groetjes en een dikke kus uit bergen op zoom