Als toerist in Portugal
Blijf op de hoogte en volg Annemiek
19 September 2012 | Portugal, Cascais
Als het einde nadert, besef je ineens dat je nog zo veel 'moet' zien. Nu moet natuurlijk niets, maar het is wel leuk als je na 7 maanden hier gewoond te hebben kan zeggen dat je wat van het land gezien hebt. Nu was ik in het voorjaar fanatiek begonnen met dagjes sightseeing en wandelingen door de natuur, in de warme zomermaanden was het strand toch ook wel heel aantrekkelijk. Dus dagjes strand, afgewisseld door heel veel duiken zorgden ervoor dat ik steeds bruiner werd, maar niet heel veel meer van Portugal te zien kreeg dan Portugezen in badkleding en de onderwaterwereld.
Dus het werd tijd om daar eens verandering in te brengen en omdat samen een land verkennen toch net iets leuker is dan alleen, was ik maar dolblij dat Hanneke het niet erg vond om op sleeptouw genomen te worden.
Op een vrije vrijdagochtend stond ik om 6 uur op om voor de spits op de luchthaven te zijn om haar op te halen. De vertrouwde buschauffeurs keken me goedkeurend aan toen ik in mijn shorts op haar stond te wachten en ze mij eens niet in mijn uniform zagen. Beetje jammer dat ze allemaal mijn vader zouden kunnen zijn, anders was het nog eens een leuk compliment geweest!
Na Hanneke eerst even goed geknuffeld te hebben zijn we met een korte 'spullen afgooi stop' doorgereden naar het Sintragebied. Na een heerlijke lunch en wat rondgekeken te hebben zijn we neergeploft op een idyllisch strandje tussen de rotsen met enorme golven. Als blije kinderen sprongen we in de branding de golven tegemoet om daarna uitgeblust naar de surfdudes te kijken die hun kunstjes aant vertonen waren. Het leven is zo slecht nog niet....
De volgende dag mocht ik weer gewoon gaan werken dus heeft Hanneke Cascais verkend en zijn we 's avonds de (inmiddels beroemde) cocktails in Lissabon gaan drinken. Na een paar uur dansen, kletsen met dronken Fransmannen en charmante Kroatische Duitsers, hebben we braaf de laatste trein terug genomen waar we (ik voornamelijk) als een blok in slaap viel.
Zondag vergezelde Hanneke mij naar de luchthaven en werd iedere stap die ik verzette door haar camera vastgelegd onder het mom 'leuk voor later', waar ze helemaal gelijk in heeft, alleen denk ik daar op het moment zelf altijd net wat anders over. Maar 'later' zal ik haar er dankbaar voor zijn;)
Daarna was het tijd om de ubertoerist uit te hangen en een bezoekje te brengen aan het grootse zeeaquarium van Europa. Mijn vader zal vast jaloers zijn, en om hem toch een beetje mee te kunnen laten genieten hebben ik geprobeerd als een echte paparazzi elke vis vast te leggen. Helaas is mijn Portugees net goed genoeg om te begrijpen dat foto's met flits niet mochten, dus kon ik me niet meer van de domme houden en heb ik nu tientallen half gelukte foto's. En omdat er ook een tijdelijke expositie was van schildpadden, heb ik ook nog wat kiekjes voor mijn moeder kunnen maken;)
Maar eerlijk is eerlijk, het was leuk. Voordat ik ging probeerde iemand van het duikcentrum mij uit te leggen dat ze hele leuke dieren hebben die in het water leven maar geen vissen zijn. Het Engelse woord wist hij niet, maar of ik knabbel en babbel van Donalds duck niet kende.... Nou die beesten maar dan in het water. Aha......
Dus ik op zoek naar zwemmende eekhoorns die tot mijn ongeloof toch niet bleken te bestaan. Hij bedoelde achteraf de otters, die inderdaad best grappig zijn, maar niet kunnen tippen aan zwemmende eekhoorns.
Na weer een ochtend werken zocht ik een lichtelijk geïrriteerde Hanneke op die de weg niet meer kon vinden in Lissabon en in de hitte al 3x hetzelfde stuk had gelopen(sorry Hannus, ik had met je te doen, maar het was stiekem wel een beetje grappig ;) ). Samen zijn we de stad verder gaan verkennen waarbij op de mooiste en vreemdste plekjes van Lissabon terecht kwamen.
De laatste dag nam ik der mee naar wat plaatsjes in het noorden van de omgeving. Gewapend met een wegenkaart begonnen we aan de reis, en na een kleine anderhalfuur bereikte we zowaar het juiste dorpje (hoezo, vrouwen kunnen geen kaartlezen!?)
Na wat rondkijken, over stadsmuren lopen en likeur in een chocoladebakje drinken, gingen we lunchen op inimini stoeltjes en aan een tafeltje die niet hoger kwam dan mijn scheenbenen. Het nut ervan hebben we nooit ingezien, maar grappig was het wel.
De reis werd voortgezet naar een vissersplaatsje met een groot stuk strand. En hé, na een dag cultuursnuiven hebben we een paar uurtjes strand wel verdiend toch?:) dus hup bikini aan en de golven in. Al klinkt dat wat makkelijker dan het was, want de golven waren gigantisch. De vlag stond rood en streng kijkende lifeguards weerhielden ons ervan het water in te gaan, maar een stuk verder mocht het wel. Hanneke bleef op een veilige afstand van het diepe water, maar ik moest natuurlijk weer zonodig te held uithangen en de golven induiken. Joehoe... Leuk zeg! Totdat ik kopje onderging, 3x over de kop ging en ademsnakkend weer boven kwam, met mijn bikini op plaatsen die niet bedekt hoeven worden. Die plaatsen die dat wel moeten, waren, je raadt het al, tot grote vreugde van de omstanders, helemaal bloot. Nadat ik alles weer in het fatsoen had gekregen en mijn bikinibroekje had geleegd van de 2 kilo zand die erin zat, heb ik het water maar gelaten voor wat het was. Hanneke was ondertussen ook omver geduwd door de golven, dus vanaf een veilige afstand genoten we dan maar van de mooie omgeving.
Die avond reden we via B-wegen (of misschien wel E-wegen) naar een ander vissersdorpje om te smullen van verse vis. Op onze vraag of ze een menukaart hadden werden we meegenomen naar een bak dode vissen en ons uitgebreid verteld wat het was. Een voor een glibberden de vissen in haar hand en werden ze op een weegschaal gekwakt. "Really fresh fish" werd ons verzekerd. Nou daar twijfelden we geen moment aan, aangezien ze ons met hun glazige ogen aanstaarden alsof ze ieder moment weg konden zwemmen. Na een vis uitgekozen te hebben, hebben we heerlijk gesmuld van een, inderdaad erg verse, lekkere vis. Met een nog rozige hemel van de zonsondergang en het geluid van de golven op de achtergrond, was het de perfecte laatste avond samen met Hanneke.
Na de gezelligheid van mijn bezoek, ging het normale werkende leventje weer door. Voor zover het heel normaal is dat ik in het zonnige Portugal aan het werk ben.
Helaas was het van korte duur, want ik werd ziek en hoewel ik de eerste dag nog stug probeerde door te werken, was het de volgende niet eens meer mogelijk om mezelf uit bed te slepen. Dus 6 dagen in bed, een infuusje later en een paar kilo lichter ben ik nu weer van de partij en kan ik me weer nuttig maken als reisleidster!
Dus het werd tijd om daar eens verandering in te brengen en omdat samen een land verkennen toch net iets leuker is dan alleen, was ik maar dolblij dat Hanneke het niet erg vond om op sleeptouw genomen te worden.
Op een vrije vrijdagochtend stond ik om 6 uur op om voor de spits op de luchthaven te zijn om haar op te halen. De vertrouwde buschauffeurs keken me goedkeurend aan toen ik in mijn shorts op haar stond te wachten en ze mij eens niet in mijn uniform zagen. Beetje jammer dat ze allemaal mijn vader zouden kunnen zijn, anders was het nog eens een leuk compliment geweest!
Na Hanneke eerst even goed geknuffeld te hebben zijn we met een korte 'spullen afgooi stop' doorgereden naar het Sintragebied. Na een heerlijke lunch en wat rondgekeken te hebben zijn we neergeploft op een idyllisch strandje tussen de rotsen met enorme golven. Als blije kinderen sprongen we in de branding de golven tegemoet om daarna uitgeblust naar de surfdudes te kijken die hun kunstjes aant vertonen waren. Het leven is zo slecht nog niet....
De volgende dag mocht ik weer gewoon gaan werken dus heeft Hanneke Cascais verkend en zijn we 's avonds de (inmiddels beroemde) cocktails in Lissabon gaan drinken. Na een paar uur dansen, kletsen met dronken Fransmannen en charmante Kroatische Duitsers, hebben we braaf de laatste trein terug genomen waar we (ik voornamelijk) als een blok in slaap viel.
Zondag vergezelde Hanneke mij naar de luchthaven en werd iedere stap die ik verzette door haar camera vastgelegd onder het mom 'leuk voor later', waar ze helemaal gelijk in heeft, alleen denk ik daar op het moment zelf altijd net wat anders over. Maar 'later' zal ik haar er dankbaar voor zijn;)
Daarna was het tijd om de ubertoerist uit te hangen en een bezoekje te brengen aan het grootse zeeaquarium van Europa. Mijn vader zal vast jaloers zijn, en om hem toch een beetje mee te kunnen laten genieten hebben ik geprobeerd als een echte paparazzi elke vis vast te leggen. Helaas is mijn Portugees net goed genoeg om te begrijpen dat foto's met flits niet mochten, dus kon ik me niet meer van de domme houden en heb ik nu tientallen half gelukte foto's. En omdat er ook een tijdelijke expositie was van schildpadden, heb ik ook nog wat kiekjes voor mijn moeder kunnen maken;)
Maar eerlijk is eerlijk, het was leuk. Voordat ik ging probeerde iemand van het duikcentrum mij uit te leggen dat ze hele leuke dieren hebben die in het water leven maar geen vissen zijn. Het Engelse woord wist hij niet, maar of ik knabbel en babbel van Donalds duck niet kende.... Nou die beesten maar dan in het water. Aha......
Dus ik op zoek naar zwemmende eekhoorns die tot mijn ongeloof toch niet bleken te bestaan. Hij bedoelde achteraf de otters, die inderdaad best grappig zijn, maar niet kunnen tippen aan zwemmende eekhoorns.
Na weer een ochtend werken zocht ik een lichtelijk geïrriteerde Hanneke op die de weg niet meer kon vinden in Lissabon en in de hitte al 3x hetzelfde stuk had gelopen(sorry Hannus, ik had met je te doen, maar het was stiekem wel een beetje grappig ;) ). Samen zijn we de stad verder gaan verkennen waarbij op de mooiste en vreemdste plekjes van Lissabon terecht kwamen.
De laatste dag nam ik der mee naar wat plaatsjes in het noorden van de omgeving. Gewapend met een wegenkaart begonnen we aan de reis, en na een kleine anderhalfuur bereikte we zowaar het juiste dorpje (hoezo, vrouwen kunnen geen kaartlezen!?)
Na wat rondkijken, over stadsmuren lopen en likeur in een chocoladebakje drinken, gingen we lunchen op inimini stoeltjes en aan een tafeltje die niet hoger kwam dan mijn scheenbenen. Het nut ervan hebben we nooit ingezien, maar grappig was het wel.
De reis werd voortgezet naar een vissersplaatsje met een groot stuk strand. En hé, na een dag cultuursnuiven hebben we een paar uurtjes strand wel verdiend toch?:) dus hup bikini aan en de golven in. Al klinkt dat wat makkelijker dan het was, want de golven waren gigantisch. De vlag stond rood en streng kijkende lifeguards weerhielden ons ervan het water in te gaan, maar een stuk verder mocht het wel. Hanneke bleef op een veilige afstand van het diepe water, maar ik moest natuurlijk weer zonodig te held uithangen en de golven induiken. Joehoe... Leuk zeg! Totdat ik kopje onderging, 3x over de kop ging en ademsnakkend weer boven kwam, met mijn bikini op plaatsen die niet bedekt hoeven worden. Die plaatsen die dat wel moeten, waren, je raadt het al, tot grote vreugde van de omstanders, helemaal bloot. Nadat ik alles weer in het fatsoen had gekregen en mijn bikinibroekje had geleegd van de 2 kilo zand die erin zat, heb ik het water maar gelaten voor wat het was. Hanneke was ondertussen ook omver geduwd door de golven, dus vanaf een veilige afstand genoten we dan maar van de mooie omgeving.
Die avond reden we via B-wegen (of misschien wel E-wegen) naar een ander vissersdorpje om te smullen van verse vis. Op onze vraag of ze een menukaart hadden werden we meegenomen naar een bak dode vissen en ons uitgebreid verteld wat het was. Een voor een glibberden de vissen in haar hand en werden ze op een weegschaal gekwakt. "Really fresh fish" werd ons verzekerd. Nou daar twijfelden we geen moment aan, aangezien ze ons met hun glazige ogen aanstaarden alsof ze ieder moment weg konden zwemmen. Na een vis uitgekozen te hebben, hebben we heerlijk gesmuld van een, inderdaad erg verse, lekkere vis. Met een nog rozige hemel van de zonsondergang en het geluid van de golven op de achtergrond, was het de perfecte laatste avond samen met Hanneke.
Na de gezelligheid van mijn bezoek, ging het normale werkende leventje weer door. Voor zover het heel normaal is dat ik in het zonnige Portugal aan het werk ben.
Helaas was het van korte duur, want ik werd ziek en hoewel ik de eerste dag nog stug probeerde door te werken, was het de volgende niet eens meer mogelijk om mezelf uit bed te slepen. Dus 6 dagen in bed, een infuusje later en een paar kilo lichter ben ik nu weer van de partij en kan ik me weer nuttig maken als reisleidster!
-
19 September 2012 - 18:27
Floor:
Meidd wat een verhaal weer! Leuk dat je wat meer tijd hebt gehad om wat te genieten van het land, want volgens mij is het een prachtige plek om te zijn. Al is de onderwaterwereld en het strand ook niet verkeerd natuurlijk..
Jammer dat het einde in zicht komt maar ik ben er blij mee.. Leuk om straks jou weer in Breda te hebben! Liefs -
19 September 2012 - 18:56
Annelot:
Hee Miek,
Wat een leuk verhaal weer :) En leuk dat Hanneke op bezoek is geweest! Goed bezig met toch het land verkennen, maarre gaan de portugezen dan ook nog eens dagjes weg doen? Anders heb je je gewoon goed aangepast ;)
Geniet nog maar goed van het zonnige Portugal want hier wordt het al kouder en natter... dus je zit daar goed!
xxxx -
19 September 2012 - 19:43
Stephanie:
Miekje! Superverhaal weer, afgezien van het einde.... Maar de tijd met Hanneke hebben jullie in ieder geval erg goed benut. Superleuk wat jullie allemaal gedaan hebben! K zag ook alweer een paar mooie foto's op facebook voorbij komen! Maar daarna dus behoorlijk ziek geworden, jeetje zeg... Ben je gewoon in het ziekenhuis beland? En weet je al wat de oorzaak was? Sterk maar weer lekker aan, want je moet nog wel even kunnen genieten van je laatste weekjes! Veel succes nog Miek en tot snel!!! Xxxx -
19 September 2012 - 21:00
Susanne:
He Annemiek!
Wat een leuk verhaal :) Klinkt heerlijk daar!
Geniet er nog van en die verloren kilo's gewoon compenseren door
extra veel cocktails te drinken he! ;)
Groetjes, Susanne -
19 September 2012 - 23:04
Tim:
Dag Miekje,
Het zou vreemd zijn als je niet minimaal 1x het ziekenhuis van binnen zou hebben gezien. ;-) Dat terzijde, ik ben blij om te horen dat je nog veel leuke dingen ziet/doet. Veel plezier daar nog.
Xxx Tim -
20 September 2012 - 09:41
Linda:
Hej miekje. Wat een verhaal weer!! En een infuus zelfs, jeetje miekje, je treft het wel steeds hoor. Fijn dat je je nu weer goed voelt! Ik ga over twee weekjes alweer naar huis, ons huisje weer eens opzoeken. Hoop dat het niet te lang duurt voor ook jij weer terugkomt. Maar geniet voorlopig nog maar eens goed van dat prachtige portugal!!
xxx -
21 September 2012 - 16:58
Carmenza:
Miek, slecht slot, voor de rest bravo voor je mooie verhaal! Jij moet boeken gaan schrijven, echt zo grappig om te lezen!
Gaaf dat je zo'n leuke tijd met Hanneke hebt gehad. En weer een hoop leuke dingen meegemaakt! geniet van de tijd dat je er nog bent (en ik tel stiekem af!)
Dikke kus -
09 Oktober 2012 - 16:35
Hanneke:
Wat een geweldig verhaal is dit!! Ik heb alles opnieuw beleefd toen ik het las en de eerste keer was al geweldig! Had de 5 dagen bij jou in cascais/Lissabon niet willen missen :)
En dacht ik me nog wel zo goed voorbereid hebben met mijn boekje over Lissabon, liet idd toch mijn intuitie mij in de steek en liep ik totaal de verkeerde kant op haha....
Echt balen dat je direct na mij bezoek ziek werd, maar ach dat hoort bij jou hé een ziekenhuis bezoeken in een ander land ;)
Dikke kus!
