Mexico, vanaf boven en beneden

Voordat ik straks weer hard aan het werk ga, was er nog wat tijd over. En wat doe je dan? Juist, op reis! Linda kon ook nog wel een vakantie gebruiken, dus samen hebben we een mooie bestemming uitgekozen; 4 weken backpacken door Mexico!
Dinsdag vlogen we via Washington naar Mexico-city. De controles in de VS waren erg streng want zelfs mijn meegenomen gezonde appeltjes waren niet welkom...
Rond middernacht kwamen we aan in Mexico en na een nachtje in een leuk hostel hebben we de stad verkend. Op zoek naar het paleis eerst in een museum terecht gekomen want ons Spaans blijkt toch niet zo goed te zijn. In plaats van Hallo zeggen we Dankjewel en dat zijn dan eigenlijk ook meteen de enige woorden Spaans die we kennen, wat soms voor hilarische momenten zorgt. De Mexicanen hebben weinig boodschap aan ons simpele toeristen, dus die blijven steevast doorpraten in het Spaans. Met lief lachen, knikken en Si roepen komen we meestal wel waar we moeten zijn, al hebben we vaak geen idee waar ze het over hebben. Plaatsnamen op papiertjes schrijven blijkt ook een ideale uitkomst als je de juiste bus moet vinden. Zodra we ook maar iemand zien waarvan we denken dat hij ergens verstand van heeft, duwen we ons papiertje onder zijn neus en kijken we hem vragend aan. Dat werkt! De Mexicanen zijn ontzettend behulpzaam dus wijzen ons meestal wel de goede richting op :)
De metro snappen we gelukkig wel, dus voor 5 peso's komen we in Mexicocity overal waar we zijn moeten. Onderweg wordt vanalles verkocht, van snoepjes tot aan zakdoekjes, handschoenen en zelfs cd's die ze luid demonstreren. Vrolijke Mexicaanse liedjes komen voorbij, maar ook de meeste zwoele romantische songs worden afgespeeld. Intimiteit is hier volgens mij erg belangrijk, want overal zie je knuffelende en zoenende Mexicanen in het openbaar. Wij hebben helaas nog geen Don Juan gespot om met ze mee te doen ;)

Op dag twee stond Teotichuacan op de planning. Je begrijpt, dat woord kan ik never nooit uitspreken, dus we noemden het de piramides van de zon en de maan (die daar te zien zijn). Een lokale gids wilde ons wel rondleiden onder het mom van "anders zie je alleen stenen en heb je geen idee wat het is". Daar had die beste man gelijk in dus hij mocht van ons wel het een en ander vertellen. Hij deed erg zijn best en kon veel vertellen maar mijn naam onthouden was erg moeilijk, want ik was steevast Anita...dit tot grote hilariteit van Linda (en mij), dus al giechelend liepen we achter de gids aan. Het was prachtig en na een hele klim, ook op de piramides van het uitzicht genoten.

Voor onze trip hebben we weinig plannen gemaakt, dus wachtend op de bus, zittend in de metro of luierend op onze kamer, komt de vraag: wat zullen we morgen eens gaan doen? :) bladerend in onze Lonely Planet, lijstjes met tips van vrienden en internet vinden we zo de mooiste plekjes en leukste activiteiten.
Zo ook; Sky Diven! Iets wat ik 'altijd nog een keer wilde doen', dus waarom niet hier in Mexico!? Linda vond het een grandioos plan, om mij te steunen vanaf de grond :)
Dus hup, een paar uur de bus in, om uit een vliegtuigje te springen. Ik was eigenlijk nog niet eens reuze zenuwachtig, maar toen ik eenmaal in mijn pak gehesen werd begon het toch wel te kriebelen. De instructeur met de grootste woordenschat Engels werd voor mij uitgekozen en samen klommen we het vliegtuigje in. Ik kon eindelijk ook eens intiem zijn met een Mexicaan want zat zo strak aan hem vastgebonden dat ik door zijn ademhaling al bewoog.
Zodra het vliegtuigje opsteeg begon ik pas echt de kriebels te krijgen. Al snel begon mijn lijf een eigen leven te leiden en stopte niet meer met bibberen. Ik, als enige vrouw in het vliegtuigje, kreeg meteen medelijden want ze dachten allemaal dat ik het zo koud had. Ik heb ze maar in die waan gelaten :)
En toen waren we daar, we vlogen op een paar km hoogte en het was tijd om eruit te springen. De deur ging open en vol verbazing keek ik naar de afgrond. Mijn mond werd netjes dichtgeduwd door de instructeur en toen WHAAAAAAA.... Supergaaf! Vol enthousiasme zwaaide ik naar de cameraman en probeerde ik er voor jullie thuis ook een mooie filmpje van te maken! 60 seconde vrije val, met een geweldig uitzicht en een enorme hoeveelheid adrenaline die door mijn lijf ging! Bam, toen ging de parachute open en kon ik op mijn gemakje rondkijken en mocht zelfs zelf een stukje vliegen. Mijn instructeur vond het ook erg cool om rondjes te maken en heerlijk te slingeren, maar met mijn paraglide avontuur in mijn achterhoofd, was ik daar niet heel gelukkig mee ;) Deze keer heb ik mijn maaginhoud gelukkig wel binnengehouden, maar was blij toen ik weer op de grond stond :)
Linda stond daar heel lief op mij te wachten, waarschijnlijk blij dat ik het overleefd had zodat we gewoon samen verder kunnen reizen ;)
Er is een mooie film en foto's van gemaakt, dus eenmaal in Nederland kan ik jullie (stiekem wel een beetje trots) mijn avontuur weer laten zien! Mijn bucketlist is nu eigenlijk wel afgestreept, dus zal de komende tijd weer nieuwe dromen maken om erop te zetten ;)

We zijn nu in Oaxaca beland, waar we vannacht om 3 uur aankwamen. Dus nu, nog een beetje brak even chillen in de zon en weer een nieuw plan voor morgen maken :)

Adios!