Thee drinken zonder suiker
Door: Annemiek
Blijf op de hoogte en volg Annemiek
13 Augustus 2014 | Nederland, Breda
Zo zit je in de zon een glaasje muntthee te drinken met je gasten, en dan ineens zit je in Nederland, in een dikke trui, te kijken naar het druilerige weer.
Niet helemaal 'ineens' natuurlijk, maar een beetje plotseling was het wel. Een maandje geleden begon het feest. Een pijnlijk been, heel veel rugpijn, 4 dokters en een scan verder, was de conclusie; een hernia, een dubbele, om het spannend te houden. Het zal wel, dacht ik. Als ik het surfen even laat voor wat het is, gaat werken vast nog wel en van een beetje pijn gaat niemand dood. Ondertussen was ik ook nog jarig, dus ook dat moest gevierd worden. Je wordt tenslotte maar 1x 27 ;)
Het aftakelen gaat blijkbaar nu beginnen ;) In plaats van 27 voelde ik me 72, want zelfs tijdens mijn verjaardagdiner moest er een kussen in mijn rug en moest ik af en toe even staan.
Maar dat zal wel weer overgaan toch?!
Dat was iets te positief gedacht, want na een paar weken ging het werken helemaal niet meer. Suf en ziek van de pillen lag ik mezelf zielig te vinden in mijn appartementje. Als een soort telefoniste probeerde ik alle gasten zo goed mogelijk telefonisch te helpen en zat ik ondertussen te balen dat ik ze niet de service kon bieden die ik ze zo graag wilde geven.
Gefrustreerd hoopte ik dat bij elke roep van de moskee de pijn wat minder zou worden, maar helaas mocht dat niet baten.
'We kunnen je wel opereren hier', zei de Marokkaanse dokter met een grote glimlach. Haha ja dat zal best, maar dat avontuur hebben we in Egypte al beleefd, dus ik bedankte hem vriendelijk.
Dus nu zit ik in Nederland, waar ik de artsen wel kan verstaan en zowaar het idee heb dat ze verstand hebben van hun vak. Over 2 maanden moeten mijn klachten weg zijn en anders is een operatie nog een optie. En in de tussentijd mag ik me vermaken met oefeningen van de fysio en word ik volgestopt met pijnstillers.
Lichtelijk gefrustreerd, want ik had het seizoen graag afgemaakt.
Hoe vaak ik ook mopperde op die vreemde cultuur, ik had het ook prima naar mijn zin. Het werken als soloreisleidster vond ik geweldig en kreeg bij elk vertrek weer bedankjes voor alle goede zorgen (en dat is stiekem toch best leuk :) ). En de kamelen waren ook best grappig, de zon was heerlijk warm en ik begon net wat vooruitgang te boeken op mijn surfplank.... Zelfs de chaos in het verkeer had wel iets. Het maakte elk ritje weer een avontuur en ik werd steeds trotser dat ik nog niemand had aangereden, zelfs de ezels niet.
Maar nu word ik wakker van mijn wekker in plaats van de moskee. Moet ik een nummertje trekken bij de apotheek en lopen de mannen niet meer in jurken.
Gelukkig zijn er ook leuke dingen. Nu kan ik mijn kleine nichtje namelijk leren dat tante Miek niet in elk vliegtuig zit wat over vliegt, (en ik woon ook niet in de ipad), Ik heb nu alle tijd om een 'reallife' tante te zijn en kan weer kopjes thee drinken met mijn vriendinnen. Zonder munt en zonder suiker.
Dag Marokko, het was een bijzondere ontmoeting.
Niet helemaal 'ineens' natuurlijk, maar een beetje plotseling was het wel. Een maandje geleden begon het feest. Een pijnlijk been, heel veel rugpijn, 4 dokters en een scan verder, was de conclusie; een hernia, een dubbele, om het spannend te houden. Het zal wel, dacht ik. Als ik het surfen even laat voor wat het is, gaat werken vast nog wel en van een beetje pijn gaat niemand dood. Ondertussen was ik ook nog jarig, dus ook dat moest gevierd worden. Je wordt tenslotte maar 1x 27 ;)
Het aftakelen gaat blijkbaar nu beginnen ;) In plaats van 27 voelde ik me 72, want zelfs tijdens mijn verjaardagdiner moest er een kussen in mijn rug en moest ik af en toe even staan.
Maar dat zal wel weer overgaan toch?!
Dat was iets te positief gedacht, want na een paar weken ging het werken helemaal niet meer. Suf en ziek van de pillen lag ik mezelf zielig te vinden in mijn appartementje. Als een soort telefoniste probeerde ik alle gasten zo goed mogelijk telefonisch te helpen en zat ik ondertussen te balen dat ik ze niet de service kon bieden die ik ze zo graag wilde geven.
Gefrustreerd hoopte ik dat bij elke roep van de moskee de pijn wat minder zou worden, maar helaas mocht dat niet baten.
'We kunnen je wel opereren hier', zei de Marokkaanse dokter met een grote glimlach. Haha ja dat zal best, maar dat avontuur hebben we in Egypte al beleefd, dus ik bedankte hem vriendelijk.
Dus nu zit ik in Nederland, waar ik de artsen wel kan verstaan en zowaar het idee heb dat ze verstand hebben van hun vak. Over 2 maanden moeten mijn klachten weg zijn en anders is een operatie nog een optie. En in de tussentijd mag ik me vermaken met oefeningen van de fysio en word ik volgestopt met pijnstillers.
Lichtelijk gefrustreerd, want ik had het seizoen graag afgemaakt.
Hoe vaak ik ook mopperde op die vreemde cultuur, ik had het ook prima naar mijn zin. Het werken als soloreisleidster vond ik geweldig en kreeg bij elk vertrek weer bedankjes voor alle goede zorgen (en dat is stiekem toch best leuk :) ). En de kamelen waren ook best grappig, de zon was heerlijk warm en ik begon net wat vooruitgang te boeken op mijn surfplank.... Zelfs de chaos in het verkeer had wel iets. Het maakte elk ritje weer een avontuur en ik werd steeds trotser dat ik nog niemand had aangereden, zelfs de ezels niet.
Maar nu word ik wakker van mijn wekker in plaats van de moskee. Moet ik een nummertje trekken bij de apotheek en lopen de mannen niet meer in jurken.
Gelukkig zijn er ook leuke dingen. Nu kan ik mijn kleine nichtje namelijk leren dat tante Miek niet in elk vliegtuig zit wat over vliegt, (en ik woon ook niet in de ipad), Ik heb nu alle tijd om een 'reallife' tante te zijn en kan weer kopjes thee drinken met mijn vriendinnen. Zonder munt en zonder suiker.
Dag Marokko, het was een bijzondere ontmoeting.
-
13 Augustus 2014 - 12:33
Wieke:
Jeetje Mieke wat een nieuws! Ik fietste nog langs je straat maar dacht nog dat spontaan langskomen geen zin had. Voor een hernia vind ik jou ook te jong hoor. Wat heb jij toch weer pech met je gezondheid. Je hebt wel een super verhaal geschreven, vooral gelachen om de laatste regels. Ik sms j om langs te komen. Kon ik maar een nieuwe rug meenemen.. -
13 Augustus 2014 - 12:54
Jeannet:
Zo balen voor je!! Hopelijk gaat het snel beter met je rug. Ik ben stiekem wel blij dat je weer dichterbij bent. ;) -
13 Augustus 2014 - 13:18
Hanneke :
Geen leuk einde van dit 1001 nachten sprookje!!
Fijn dat je het leuk gehad hebt! Ik vind het leuk om je weer te kunnen zien!
Sterkte met je rug! En hopelijk op naar een nieuw seizoen dan maar ;) X -
13 Augustus 2014 - 15:56
Karina :
En gezellig kopjes thee drinken met je zus -
14 Augustus 2014 - 08:33
Ron Van Den Heuvel:
Heel veel sterkte en hopelijk ben je snel weer op de been! -
14 Augustus 2014 - 10:27
Flo:
miekkie.. jij moet je verhalen bundelen tot n boek! dan sta ik vooraan in de rij om hem te kopen! -
22 Februari 2016 - 14:19
Peter:
Hoe gaat 't inmiddels met je?
Hoop iets van je te horen.
Liefs,
Peter
